(Gedicht von
Wilma Kürten)
,Jeder Minsch
hät
Ahnjewende,
fiese
un
ochjode
-
jo,
dat
es
un
blievt
eso,
kritt
nit
us
där
Moden.
E'ener
kratzt
sich
je'en
am
Kopp,
jrad
beim ürruerl{ien,
un
där
andre meent,
möht'
ständig
jet
bewäjen,
wöscht sich
luter
langs
de
Naas,
deht
en och nix
jücken,
hät
de
Fingeren
üwerall,
knürt,
wo
nüüs
ze
plöcken.
Kallt
so
je'en,
wenn
voll
där
Mungk,
muss beim
Essen
le'esen.
Wenn
op
dat
Hüsgen muss,
darf hä
de Zeidung
nit
verjessen.
Bei
so
mänichen
Zietjenossen
platzt
enem döckes
doch der
Kragen:
Ne'evenbei
un
em
Jespräch
muss mer
alles
dubbelt
sajen.
Wat
es
dat
ffrr'n
Ahnjewende,
wemmer
es
am planen.
oWas?"
-
,Wie
bitte",
frogen
se,
wenn
se
et
och
verstangen.
Un
och
dat
dotöscher Kallen,
fallen
en
et Wo'et,
deht
so
je'en
un
oft
jenug
en
jewisse
7'o'et.
1...,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12 14,15,16,17,18,19,20,21,22,...23